Pamiętacie jak pisałem, że będę starał
się wrzucać coś nowego maksymalnie raz w tygodniu? Skłamałem. Było wiele
niezależnych ode mnie czynników, które uniemożliwiały mi robienie tego, a
zaniedbanie tych spraw mogło poskutkować przegrywaniem życia. Lecz już jestem.
Jako że ten blog jest w 99% o muzyce (a przynajmniej ma być w teorii) to idąc
za modą blogerską powinienem zrobić podsumowanie 2012 roku na płaszczyźnie
muzycznej. Ale żeby zachować moje hipsterskie naleciałości, to nie nazwę tego
podsumowaniem, tylko REKAPITULACJĄ. Brzmi bardziej profesjonalnie chyba. Zacznę
może od mojego ulubionego kraju pod względem muzycznym, czyli USA. Dziś będzie
rap i TOP 5 płyt (mógłbym wypisać 10, ale po piątym miejscu coraz trudniej mi
ustalić kolejność, jednak w jakiś sposób opiszę resztę), oraz krótkie
przemyślenia i przewidywania na rok następny. Chyba tyle słowem wstępu.
Zapraszam do lektury.
Machine Gun Kelly - Lace Up
Debiut Kells'a nie był dla mnie szczególnie wyczekiwany.
Można powiedzieć, że nie jarałem się nim w ogóle. Nie słuchałem nawet EPki
wydanej przed "Lace Up". Oczywiście nie był dla mnie totalnie anonimową
postacią, bo singlowe ‘Invincible’ z Ester Dean było słuchane dość często. W
dzień premiery, kilku znajomych polecało tę płytę strasznie, więc ukradłem ją i…
bardzo miło się zaskoczyłem. MGK zrobił płytę w klimacie takim w jakim jest
naprawdę dobry, więc na "Lace Up" znajdziemy bangery i przyspieszenia na
syntetycznych bitach. Oczywiście nie mogło zabraknąć też ‘smutniejszych’
kawałków, jak ‘See My Tears’, czy ‘On My Way’. Nie spodziewajmy się jakichś
rozkmin na tym albumie, bo miał bujać i swoje zadanie spełnił. Na większości
utworów pojawiają się znane twarze jak m.in. Lil’ Jon, Tech N9ne, czy Bun B,
czyli spece od rozpierduchy, choć uświadczymy również kobiece wokale na
refrenach. Ogólnie rzecz biorąc młodzieniec z Cleveland wkupił się w me łaski i
wróżę mu bogatą przyszłość, bo zdecydowanie wygrał ten rok w kategorii ‘luźnego,
imprezowego rapu’. Yeah bitch, yeah bitch, call me Steve-O!
MIEJSCE 4
El-P – Cancer For
Cure
Producent 2012 roku (i jeden z moich ulubionych) nie mógł
zrobić słabej płyty. Nie mógł i nie zrobił. Jeśli wcześniej nie znaliście Jaime’go,
to ten album pozwoli wam pokochać jego starsze produkcje, choć różni się w
pewien sposób od nich, gdyż mam wrażenie, że jest bardziej stonowany. Na takim "I'll Sleep When You're Your Dead” można słyszeć naprawdę pokręcone dźwięki, które są
unikalne dla Producto; "C4C" przynosi pewną odmianę, co w żadnym wypadku nie jest
wadą. Nie wiem, czy ktokolwiek potrafi zrobić taki bas i pierdolnięcie jak on. 'Tougher
Colder Killer' z Killer Mike’m i Despotem (pierwsze wersy El-P są najlepszymi w
tym roku IMO), czy 'Stay Down' poddadzą wszelkim próbom wasz sprzęt grający. Już
sam wstęp wrzuca ciary na plery. Rapowo El-Producto spisuje się jak zawsze,
czyli miażdży przyśpieszeniami i agresywnym flow, a jego teksty są naprawdę
pokręcone i pełne przeróżnych gier słów, metafor. Niektórzy mogą nazwać to
grafomanią ('The Full Retard' wywoła waszą palpitację serca, hehe), ja zawsze
zbywam to śmiechem. Polecam sprawdzić również album w kolaboracji z Killer Mike’m,
który jest stawiany na bardzo wysokich pozycjach, a ja się nie mogę zajarać.
Najlepiej wyprodukowany album tego roku stawiam na miejscu czwartym.
MIEJSCE 3
Macklemore & Ryan
Lewis – The Heist
Podobnie jak w przypadku MGK’a,
do płyty Macklemore’a podchodziłem bez większej spuchy, choć znałem
wcześniejsze jego dokonania, zarówno solo, jak i w duecie z Ryanem. 'Wing$', do
którego powstał genialny klip, pozytywnie nastawiło mnie do tej płyty. Mogę wam
powiedzieć tylko, że nikt nie ma lepszych hooków w rapie, niż te, które są na "The
Heist”. Zaproszenie wokalistów i wokalistek było strzałem w dziesiątkę. Wszyscy
znają styl Macklemore’a, toteż nie ma co go opisywać (deklamacje,
przyśpieszenia – wszystko jest, tak jak powinno być); raper z Seattle pięknie i
umiejętnie żongluje klimatem i tematyką utworów. Porusza również kontrowersyjne
i niechętnie podejmowane w rapie tematy, jak sprawa homoseksualizmu w 'Same
Love' ('If I was gay; I think hip-hop hates me' – jeden z mocniejszych wersów w
tym roku), czy kontrast między religijnością, a alkoholizmem w 'Neon Cathedral'.
Tę płytę możecie śmiało polecić znajomym, którzy nie słuchają rapu, a
gwarantuję wam, że pokochają Macklemore’a od pierwszego wejrzenia.
MIEJSCE 2
Ab-Soul – Control System
Gdyby nie Kendrick Lamar, to
właśnie Ab dzierżyłby palmę pierwszeństwa w tym roku. Tak na dobrą sprawę, to
właśnie od tego wydawnictwa począłem słuchać na bieżąco rapu zza granicy i od
tego wydawnictwa stałem się psychofanem Black Hippy. Jednym słowem, którym
można opisać „Control System” jest mistycyzm. Naprawdę, słuchając tego (najlepiej
nocą) w waszym pokoju zapanuje przenikliwa atmosfera i tajemniczość. Osobiście,
Ab-Soul jest dla mnie jednym z lepszych obecnie tekściarzy, iż potrafi połączyć
bezkompromisowość z totalnie odjechanymi rozkminami (polecam sprawdzenie
kawałka 'Nibiru' wyprodukowanego przez JMSN’a). Tematyka albumu obraca się
wokół osobistych przeżyć rapera (m.in. choroba, czy samobójcza śmierć
dziewczyny), nie zabrakło jednak kawałków o polityce, miłości, czy ezoteryce.
Wszystko jest tak umiejętnie zarapowane (a nawet zaśpiewane), że nie ma mowy o
nudzie i wtórności. To tutaj znajduje się najlepszy tegoroczny singiel, czyli 'Terrorist
Threats' z wariatem z Detroit – Dannym Brownem i wokalistką R&B – Jhene
Aiko na featuringu. Od razu uprzedzam, że nie jest to łatwa płyta – jeśli oczekujecie
bangerów i rymowania dla rymowania, to odradzam zabieranie się za to. Jednak
każdy szanujący się słuchacz rapu powinien znać tę pozycję. A teraz czas na
danie główne.
MIEJSCE 1
Kendrick Lamar – good kid, m.A.A.d city
Chyba nikt nie oczekiwał, że
Rozi postawi na pierwszym miejscu jakąś inną płytę. Pięknie zrealizowany
koncept, o którym rozpisywałem się miesiąc temu ( więcej tutaj http://rozilsky.blogspot.com/2012/11/good-kid-maad-city.html).
Nic w tym roku nie mogło stanąć w szranki z dziełem K Dota, który dosłownie
zmiótł konkurencję i zostawił wszystkich w tyle. Każdy aspekt na najwyższym
poziomie, przeróżne smaczki i nawiązania – w mojej opinii płyta idealna. Jeśli
słuchasz rapu i jesteś ogarnięty, a nie słyszałeś "good kid, m.A.A.d city", to
nie jesteś ogarnięty, King Kendrick Lamar.
To moje prywatne TOP 5 tego
roku. Płyty, które zaskarbiły sobie moje uszy i które zbierają mnóstwo
odtworzeń na moim Laście, hehe. Jak już wspominałem na początku, zrobiłbym
większe zestawienie, ale trudno mi jest uporządkować je we właściwej
kolejności. OK, więc wymienię resztę albumów, które naprawdę warto przesłuchać:
- Schoolboy Q – “Habits & Contradictions”
- The Game – “Jesus Piece”
- Nas – “Life Is Good”
- JJ Doom – “Key To The Kuffs”
- Ghostface Killah & Sheek Louch – “Wu-Block”
- Krizz Kaliko – “Kickin’ & Screamin’”
- RZA – “The Man With The Iron Fists OST”
- G.O.O.D. Music – “Cruel Summer”
Chciałbym dodać, że nie
planuję opisywać najgorszych płyt roku, bo po pierwsze trzymam się od takich z
daleka, a po drugie nie ma sensu ich polecać. Dla mnie rok 2012 był bardzo
dobry. Był rokiem, gdzie mogliśmy usłyszeć płytę dekady, wracali weterani,
powstawały nowe trendy, dużo nowicjuszy pokazało pazur. Nie będę się uważał za
jakiegoś guru, bo przesłuchałem pewnie zaledwie 60% tego co wyszło w tym roku,
ale większość tego była naprawdę dobra. Zaległości staram się nadrabiać na
bieżąco, żeby być przygotowanym na rap w 2013.
A co 2013 nam przyniesie? W
mojej opinii będzie równie dobry, a może nawet i lepszy niż poprzedni. Liczę
bardzo na Black Hippy, które po zdominowaniu 2012 jest na dobrej drodze do
dominacji i w tym roku (Ab-Soul x JMSN – Unit 6 chociażby, czy Kendrick z J.
Cole’m), "Old” Danny’ego Brown’a, "Wolf” Tyler’a, the Creatora, "Indicud” Kid’a
Cudi’ego, to chyba obecnie najbardziej oczekiwane przeze mnie płyty, choć
pewnie coś pominąłem. Liczę również na Drake’a, Kanye West’a, Jay’a, Method Man’a
i Tonedeff’a (płyta widmo ;( ), którzy mają w planach wypuszczenie czegoś i mam
nadzieję, że nie zawiodą.
Uff, jeśli dotrwałeś do tej
wiadomości, to znaczy, że przeczytałeś te wypociny, które są mało
profesjonalne, wiem (nie lubię opisywać muzyki, jej trzeba po prostu słuchać),
ale miałem potrzebę napisania tego i pokazania moich ulubionych albumów. A
może czegoś nie znaliście? Teraz czas na nasze polskie podwórko i BYĆ MOŻE
r&b, oraz muzykę elektroniczną. Ale to w niedalekiej przyszłości.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz